Tijdens mijn fietstocht van Bathmen naar Deventer ontmoette
ik een groep mensen die een familiedag vierden op de fiets. Bij een van de
routepalen wilde ik op de kaart kijken en men vroeg of ik ze allemaal op de
foto wilde zetten. Natuurlijk, dus kreeg ik 3x een toestel in mijn handen
geduwd en de familie compleet er op gezet. Wat een plezier. Dan zat de een aan
haar haar, dan moest de ander weer even voelen. Tientallen foto’s gemaakt en er
zal vast wel een enkele goede bijzitten. Even voor me vloog een buizerd op uit
het gras. Ik had hem niet zien zitten en wachten deed hij echt niet op me.
Uiteindelijk vloog hij in het land op een paal. Wat ver weg voor mijn camera,
maar toch nog aardig gelukt.
Een scholekster kwam ik tegen en tientallen sopreeuwen die
in kleine plasjes op het land trachtten te baden. De spetters vlogen in het
rond. Ze hadden in elk geval veel plezier, te horen aan het kwetteren. Wat
zouden ze elkaar toch allemaal vertellen. Roddelverhaaltjes of belangrijke
zaken waar misschien wat wurmen of ander eten te vinden is? Geen flauw idee.
Wat opvallend is dat veel velden geleden hebben onder de
vele slagregens. Het maïs dat veel kleiner is dan normaal, terwijl aan de
zonnige, droge velden het juist weer wat groter staat.
Het doet me denken aan het boek van Wil den Hollander; ‘En
de boer hij ploegde voort.’
Een serie die op mij altijd een diepe indruk heeft
achtergelaten. De boeren zijn afhankelijk van het weer en zelden is het perfect
voor hen. Dit jaar sloeg alles.
Kleine witte vlinders zie ik geniete van de nectar welke de
bloemen voor hen openstellen. Een weidehommel blijft stil voor me in de lucht hangen,
zijn pootjes zo mooi gebogen langs zijn lijfje. Een merel die net een insect
uit de lucht heeft geplukt is beledigd dat ik hem stoor tijdens zijn maaltijd.
Vlak voor Deventer ben ik via een andere route terug gegaan
om uiteindelijk van Bathmen langs het kanaal terug te rijden. Het eindigde in
een voetpad, wat me er niet van weerhield om daar met de fiets over te rijden.
Terwijl ik sta te fotograferen ontmoet ik een mevrouw met een witte herder.
Verbazingwekkend is het de laatste tijd dat honden die normaal heel waakzaam
zijn en afstand houden, mij juist uitkiezen om aangehaald te worden. Zo ook deze
prachtige witte herder. Een albino met bruine ogen. Nooit eerder gezien.
De vrouw en ik raken in gesprek en even later vraagt ze of
ik mee koffie kom drinken. Wat zijn er toch onderweg leuke ontmoetingen wanneer
je daar voor open staat. We hebben in haar huis meer dan een uur gezeten voor
ik besloot verder te gaan. Via landelijke paadjes en wegen weer terug naar de
camping waar ik nog steeds in mijn eentje sta.
Op de terugweg zie ik midden op de weg een kleine pad lopen.
Niet groter dat anderhalve centimeter. Ik maak foto’s tot ik een auto aan hoor
komen. Hij toetert en ik gebaar naar hem dat hij moet stoppen, anders rijdt hij
er dwars overheen. Terwijl ik het kleintje steeds kleine zetjes geef en het
uiteindelijk in mijn hand kan nemen zit de man lachend achter het stuur te
kijken. In het gras aangekomen vlucht hij als een razende bij me vandaan. Gelukkig,
één klein jong leventje gered.
Rond kwart voor elf hoor ik in de voortent allemaal
geritsel. Een grote muis, of was het een kleine rat, had zich via kiertjes naar
binnen gewerkt. Nu ik op jacht naar hem ging, zocht hij vol doodsangst een
ander gaatje. En ja hoor, even later zie ik hem nog net verdwijnen naar de
slootkant. Even later hoor ik een angstschreeuw van een of andere vogel en
geblaas van een kat. Het is de natuur die zich laat gelden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten