Gisteren is een
van mijn vriendinnen begraven. Thérèse was 95 jaar. 32 Jaar geleden hebben we
elkaar in Joegoslavië ontmoet, in een klein kerkje boven op een berg. We
besloten samen door het bos terug te wandelen. Onderweg was een sterke afdaling
naar een klein dorpje. De weg lag vol met kleine kiezelsteentjes. Nog geen vijf
minuten laten gleed ik onderuit en brak mijn enkel op drie plaatsen. Een
telefoon hadden we niet in die tijd. Thérèse liep naar een van de huisjes, 100 meter lager het dal
in. Vandaar reed de zoon naar het dal om de ambulance te bellen, terwijl twee
andere zoons mij tussen hen in naar binnen droegen. Anderhalf uur
laten kwam een antieke ziekenwagen met ouderwetse zitstoel Thérèse en mij
ophalen. In het ziekenhuis aangekomen werd ik naar de
operatiekamer gebracht, waar dokters en zusters gewoon zaten te roken. Al die uren in het ziekenhuis en daarna in het
pension waar ik moest wachten tot vervoer was geregeld, zorgde Thérèse voor me.
De vriendschap stopte niet. Over en weer kwamen we logeren en met behulp van Thérèse
kregen we een huis in Heerlen, waar Berry al zo lang wilde wonen.
Gisteren is ze
begraven. Haar graf ligt precies onder een Lindeboom. In de natuur, waar Thérèse
zo dol op was. Haar dochters vertelden over haar leven. Haar interesses in
alles en haar reislust. Er zijn maar weinig landen die zij niet heeft bezocht
tot ver in de tachtig, was zij onderweg.
Ik heb haar goede
reis gewenst met een geschreven gedicht. Het is goed. Zij genoot van het leven,
was altijd optimistisch en lachte altijd. Je was een kanjer, Thérèse, waar ik
diep respect voor had.
Vanmorgen er weer
op uit geweest om foto’s te maken. Het geluk was opnieuw met me. Een Vlaamse
Gaai poseerde in diverse standjes, terwijl een eekhoorntje zich met grote
sprongen van boom tot boom verplaatste.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten